انتخابات ترکیه در مرحله اول به پایان رسیده و اینک مرحله دوم آغاز شده است. مهم‌ترین پرسش در شرایط فعلی این است که نتیجه نهایی انتخابات چگونه خواهد بود؟ با توجه به نقشه آرای دو رقیب انتخاباتی و با توجه به آنکه نفر سوم حذف شده است، به نظر می‌رسد آقای اردوغان مسیر بسیار هموارتری را برای پیروزی در مرحله دوم پیش روی دارد.
چینی ها که خود نسبت به تایوان بسیار حساسند، مفاهیم و تعلقات ملی گرایانه را درک می کنند و از جریحه دار شدن احساسات و اعتماد ایرانیان از هر قوم و طیف با خبرند. آنها می دانند که اعتماد ملت ها، قابل کپی برداری یا تولید انبوه نیست که به قیمت ارزان تکرار شود. با این حال، انها با اطمینان به حفظ قرار داد 25 ساله با ایران، و با توجه به قرار دادهای پیشین با پاکستان و عراق، تلاش کردند، تا در آن سوی آب ها، قطعه ای دیگر از پازل قدرت سازی و برنامه بلند مدت را که طراحی کرده اند، تکمیل کنند. آنها ممکن است فردا برای ایران نیز توجیهی آورده، تا زخم جاری را تا فرصت بعدی ترمیم نمایند. اما این نباید هیچ کسی را از طبیعت جدید چین و «چین جدید» غافل کند. چین جدید علاوه بر فرصت طلبی، تا حدی مهاجم هم هست.
اگر می خواهیم مرجعیت رسانه ای به کشورمان برگردد، اگر می خواهیم نهاد حکومت و جامعه درست ببینند و تصمیمات مبتنی بر حکمت و آگاهی بگیرند، پای از گلوی رسانه ها برداریم و بگذاریم که در این طوفان دروغ، حداقل یک رسانه، فقط یک رسانه ی داخلی (یک شبکه تلویزیونی مستقل، یک خبرگزاری، یک پایگاه بر خط، حتی یک کانال تلگرامی) به واقع آزادانه همه ی «راست» ها را بگوید و البته آن «راست» ها را به رسمیت بشناسیم.
آیت الله صافی از جنس روحانیان اصیل بود و آنچه به مردم می گفت خود باور داشت. مردمی بودن، همواره شاخصه روحانیت اصیل به ویژه در زمان دوری از قدرت بوده است. در مکتب اهل بیت علیهم السلام، مردم نه لغلغه زبان که دغدغه واقعی اند و او می دانست مردم از علما انتظار دارند که تعهد به این مکتب را ببینند.
قرار بود سیاست مداران ما، اهل معرفت و خدمتگزار ملت باشند، اما متاسفانه بسیارند، که محو دنیای عقیم قدرت و مقام، از حداقل ها نیز تنزل کرده اند. تجمیع سیاستِ بیمار و سیاست مدارانِ بی عاطفه که «انسان» را به فراموشی سپرده اند، میلیون ها ایرانی را از زیارت وطن محروم ساخته و فضای مناسبات داخلی را نیز زمخت و بی روح نموده است. این چه امنیتی است که با دیدار افراد خانواده وحضور بر بالین یک عزیز، دچار خدشه می شود؟
از مصائب کشور عزیزمان ایران و بسیاری از جوامع نظیر ما، این است که بسیاری از تریبون های رسمی در حیطه ی کسانی قرار گرفته است که چندان آشنا به حقوق اساسی و لوازم آن نیستند و مکرر دیده می شود به راحتی درباره ادیان و اقوام و نژاد و سنت ها و شخصیت ها و آداب و فرهنگ دیگران سخن گفته می شود وگویی متوجه حساسیت و پیامدهای آن نیستند، و این محدود به موضوع تلخ اخیر نیست و متاسفانه در نزد بسیاری از رجال مذهبی و سیاسی اعم از سنی یا شیعه دیده می شود و باید چاره جویی شود.
شاید کوچ نخبگان در هیچ جای جهان مساله جدیدی نباشد، اما شتاب و گستردگی بی سابقه ی این رخداد و بی تفاوتی و بی تدبیری بسیاری از مسئولان، به همراه پدیده ی بی آینده سازی و به بن بست کشاندن عمدی بخش اعظمی از جامعه ایرانی، مولودی جدید است.
عراق بیش از هر زمان نیازمند «راه حل سیاسی» و ائتلاف و توافق تمامی جریاناتی است که خواهان تداوم یک دولت مدنی و حداکثری با محوریت صندوق رای در عراق هستند. جریاناتی که بر استقلال عراق و نفی دخالت خارجی و حاکمیت اکثریت واقعی تاکید کنند و به سنت تقسیم قدرت در عراق منطبق بر قانون اساسی و رهنمودهای مرجعیت پایبند باشند.
در ایران هیچ جریان شناخته شده، موافق مداخله نظامی در افغانستان نیست. اما در موضوع چگونگی اتخاذ مواضع سیاسی و فرهنگی و رسانه ای که ضامن منافع بلند مدت ملی ایران، مصالح شیعیان و اسلام و ملت افعانستان ومنطقه باشد، اختلاف نظرهای جدی و عمیق وجود دارد که هیچ ایرادی بر آن وارد نیست و بسیار هم مناسب و ضروری هر ملت رشید است. از هرات تا کابل و ساکنان پنجشیر و مردمان سایر نقاط افعانستان تا ابد همسایه ما خواهند بود، لذا در همه حال باید حامی ملت افعانستان بود و با دولت ها به تناسب تنظیم رفتار کرد.